Titicacameer

Als je het Titicacameer bezoekt moet je zeker een bezoekje brengen aan Taquile. Toen wij daar waren kwam het in mij op hier mijn oude dag door te brengen. Er is hier rust. De beleving was verbluffend.
Tijdens de wandeling door het eiland vraag je je af wat het eigenlijk is dat je hier zo'n goed gevoel geeft. Eerst heb je het niet door: Is het de warme zon die jouw kaken verwent? Nee. Is het misschien het grandioze uitzicht over het prachtige meer? Nee, ook niet echt. Wat is het dan? Na een tijdje besef je het: het is de stilte, ja dat moet het zijn! En natuurlijk: de zon, het uitzicht, het aangename briesje, zijn een deel van die beleving, maar het is vooral die rustgevende stilte die jou zo´n aangenaam gevoel geeft.

Het Titicacameer is een gigantisch meer van meer dan 8000 m2 in Peru op 3800 m boven de zeespiegel. Een dagtocht met de boot naar de Uroseilanden en Taquile met hun kleurrijke inwoners was een unieke ervaring.

Puno zelf was niet heel bijzonder, het is er klein en op toerisme gericht. Absolute must vond ik om op een eiland te verblijven in het Titicacameer. Wij hebben gekozen voor Taquile omdat deze goede recensies had. Toevallig was er in deze periode (augustus) een plaatselijk festival waardoor de locals een traditionele dans opzetten, wat erg leuk was om te zien (vooral omdat deze niet voor het toerisme gericht was). Een must doe is dat je blijft overnachten bij een local, dit regel je ter plekke de ochtend zelf bij de boten, zo wordt alles eerlijk verdeeld zonder een derde partij en het kost echt maar een paar euro. Er is (bijna) geen elektriciteit en de tijd lijkt daar compleet stil gestaan te hebben, hier kom je echt pas achter als je er een nachtje verblijft en bijna alle toeristen weg zijn. 's ochtends vroeg word je wakker door de schapen in de "wei" en wordt er voor nog geen euro ontbijt voor je gemaakt in de "keuken".
Let wel op: mis de laatste boot de dag erna niet! De boten vertrekken op een andere plek dan dat je aankomt!!

Het Titicacameer in Peru is het grootste meer van Zuid-Amerika en zeker een bezoek waard. Zo mooi en rustgevend. Op een heldere dag kan je zelfs buurland Bolivia zien liggen. Meest bekend zijn de drijvende eilanden die gemaakt zijn van riet door de Uros-indianen. Ook is er de mogelijkheid om een boottochtje te maken met een boot helemaal gemaakt van riet. Een aparte ervaring!

Het Titicacameer is één van de meest indrukwekkende locaties waar ik ooit ben geweest. Het meer ligt op bijna 4000 meter hoogte, waardoor het niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk adembenemend is. Het meer is ook nog eens bijna 8400 m2 in oppervlakte en wij hebben drie punten bezocht.

Terwijl je over het water vaart zie je de witte toppen van de bergen in Bolivia liggen en als je bij het eiland Taquile uitstapt loop je erg rustig aan, want je bent zo buiten adem. Het is verwarrend om op een strand te staan met zo weinig zuurstof, met je donsjack aan en de zon ,die je voordat je het weet verbrand. De mensen die daar wonen hebben een cultuur waarbij vrouwen weven en mannen breien. Totdat ze trouwen bezitten mannen dan ook geen geweven spullen. Mannen leren vanaf jonge leeftijd breien van hun vader, want hoe beter een man kan breien, hoe begeerlijker hij is. Ze dragen dan ook zelf gebreide mutsen waaraan je hun sociale status kunt zien, en of ze wel of niet beschikbaar zijn. Vrouwen dragen totdat ze trouwen felgekleurde rokken. De weefsels en breiwerken van deze mensen behoren tot de allermooiste werken ter wereld.

Op een schiereiland hebben we genoten van een begraven lunch en een uitleg over de cultuur op dat eiland, waar vrouwen hoeden met pompons dragen.

Ook zijn we naar de wereldberoemde drijvende eilanden geweest. Toen de verschillende stammen en later de Spanjaarden oorlog voerden in Peru zijn deze stammen gevlucht door middel van het bouwen van hun eigen eilanden van riet. Op dit moment is toerisme één van de grootste inkomstenbronnen daar en dat is te zien. Op elk eiland wonen tussen de twee tot vijf families en je zult dus alleen diegenen bezoeken die openstaan voor toeristen. Maar ze zijn ontzettend vriendelijk.

Prachtige plaats en wij waren er veel te kort!

Vanuit de stad Puno (Peru) kun je de drijvende eilanden van de Uros stam bezoeken. Ondanks het toeristische karakter is de ervaring een visuele traktatie. Zowel de eilanden en haar bewoners alswel het Titicameer zijn schitterend om te zien.

Het is erg bijzonder om te zien en horen hoe de drijvende eilanden worden gemaakt. Als je erop loopt, voelt het aan alsof je op een waterbed loopt. Een super ervaring waarbij je in contact komt met de locals en hoort hoe zij leven.

In een hostel in Puno boekte ik samen met een vriendin een 2-daagse tour naar het Titicacameer.
Op de eerste dag voeren we naar de drijvende eilanden Los Uros. Dat zijn eilandjes gemaakt van stro. Er werd ons uitgelegd dat het stro eens in de zoveel tijd moest worden vervangen, omdat het in het water vergaat. Ook de hutjes en boten zijn gemaakt van stro. Bij aankomst werden er door de lokale bevolking liedjes voor ons gezongen in allerlei verschillende dialecten en talen: echt een toeristische attractie. We voelden ons een beetje opgelaten, maar het was wel een grappige ervaring. Om het feest af te maken mochten we een rondje meevaren op hun boot.

Daarna staken we met onze eigen boot het Titicacameer over naar het eiland Amantani, waar we zouden gaan overnachten bij een van de families. Omdat toerisme de enige inkomstenbron van deze mensen is wordt er een roterend systeem gehanteerd zodat alle families om de beurt gasten hebben. We gingen mee met onze hostmom om in haar huisje te lunchen. Ze had twee hele lieve en nieuwsgierige kindjes en een heel schattig huisje waarbij ik me met mijn 1.73 een reus voelde: ik moest bukken om door de deur te passen.

Na de lunch zijn we omhoog gelopen naar de Pachatata tempel waar we de zonsondergang zouden bekijken. Het onweer aan de overkant in plaats daarvan zorgde ook voor een spectaculair uitzicht. 's Avonds zouden in plaatselijke klederdracht naar een feest gaan, maar door het slechte weer ging dat helaas niet door. In plaats daarvan hebben we spelletjes gedaan met ons hostgezin. Het was een leuke ervaring om ons even te mengen met de lokale bevolking.

De volgende dag voeren we naar het eiland Tequile om daar te lunchen, daarna keerden we terug naar Puno. Al met al zit je heel wat uren op de boot op het Titicacameer, maar dat is absoluut geen straf. Het meer is net een spiegel en met de zon erop werd het uitzicht alleen maar mooier. Al moet je wel uitkijken dat je dan niet verbrandt.

Met de ligging op 4000m hoog is het Titicacameer het hoogst gelegen meer ter wereld. Per boot diverse eilanden bezocht, heel speciaal.

Iedereen die in Puno is, moet verplicht een bezoek brengen aan het prachtig blauwe Titicacameer, een meer dat zich uitstrekt over de grens van Peru en Bolivia. In Puno zijn genoeg reisorganisaties te vinden die je meenemen voor een trip over dit meer en de eilandjes die erin liggen. Een boot brengt je eerst naar de Uros Islands, waar je kunt zien hoe deze families leven op drijvende, zelfgemaakte rieteilanden. Ze leggen uit hoe ze van de Totora-plant hun huizen en eilanden bouwen en zijn gehuld in de prachtigste kledij. Jammer genoeg willen ze na hun uitleg graag dat je spullen van ze koopt en dat doen ze op een bijzonder opdringerige manier.

Hierna stap je over op een motorboot (maar eerst kun je nog een Titicacameer-stempel krijgen voor in je paspoort, leuk!) die je in zo'n drie uur brengt naar de Amantani Islands. Je vaart nu over het mooiste blauwe water dat je ooit hebt gezien. Het lijkt alsof je op zee bent, zo groot is het meer. Ik heb drie uur lang op het dak van de boot gelegen, vanwege het onweerstaanbare uitzicht. Als je dit doet, zorg dan wel dat je je goed insmeert, want de zon brandt bijzonder fel.

Amantani Islands is een van de mooiste eilanden in het Titicacameer. Je wordt hier onderverdeeld in groepjes en elk groepje krijgt een lokale familie toegewezen. Je overnacht en eet in hun huis en dat is een hele bijzondere ervaring. Maar wil je voor je gaat slapen nog genieten van een prachtige zonsondergang? Beklim dan de (enorm) grote heuvel op het eiland en wacht rustig af. Dit plaatje vergeet je niet gauw weer.

Als je dacht dat je ogen nu wel genoeg onvergetelijke natuurverschijnselen hebben gezien, heb je het mis. Want als de zon eenmaal helemaal onder is en je weer onderaan de heuvel staat, de lampen uit gaan ('s nachts is er geen elektriciteit) en je op je rug gaat liggen, kijk je naar de meest indrukwekkende sterrenhemel ooit. Amantani is namelijk samen met het binnenland van Australië de donkerste plek op aarde.