Inmiddels wonen wij alweer bijna zes jaar in Guayaquil, de grootste stad van Ecuador. En toch is het nog steeds wennen aan een verschillende cultuur en de bepaalde gewoonten die soms wel heel anders zijn dan wat wij in Nederland gewend zijn.
Neem nu zoiets vanzelfsprekends als boodschappen doen. De meeste Ecuadorianen halen hun dagelijkse boodschappen in de kleine buurtwinkeltjes, want boodschappen doen voor de hele week is voor mensen die vooral bij de dag leven niet het meest voor de hand liggend. Bovendien is het, in een land waar het altijd aan geld ontbreekt en iedereen op krediet leeft, wel handig dat je je boodschappen ook ‘op de rekening kunt laten zetten’.
Supermarkten, kleine, grote en zelfs mega-grote supermarkten heb je hier net als in Nederland. Wij hebben een ‘Supermaxi’ op minder van vijftig meter van ons huis en zelfs in Rotterdam was de Albert Heijn niet zo dichtbij.
De inrichting van de supermarkten verschilt weinig van Nederland. Stellingen, rekken met tussenin (wel bredere) gangen. Het assortiment is beperkter en uiteraard heb je hier andere producten. Ook valt op dat ingevoerde producten duurder zijn dan in Nederland. Dit komt door de hoge importheffingen die moeten beletten dat, sinds de inkomsten uit de aardolie-export teruggevallen zijn, er te veel dollars het land uit gaan. Zo kost een potje pindakaas (en helaas géén Calvé) maar liefst zeven dollar! Ook zijn sommige producten schaars of zelfs niet te verkrijgen, zoals bepaalde kruiden (curry!), Dijon mosterd, elektrische tandenborstels enzovoort.
Het vinden van producten is sowieso soms best moeilijk. Zo staan bederfelijke waren als eieren en melk meestal niet in de koeling en veranderen producten regelmatig van plaats of vind je deze op de meest onwaarschijnlijke plaatsen. Wat dacht je bijvoorbeeld van het kattenvoer naast de autobanden (!) of het rek met brood naast motorfietsen?
Met enige aandacht voor details, krijg je vooral bij de kassa’s een prima snelcursus in de Ecuadoriaanse cultuur en samenleving. Let er allereerst eens op hoe keurig de kassamedewerkers gekleed gaan in uniform. Met witte overhemden en stropdas voor de jongens, en de meisjes met een kapje op het hoofd in een even onberispelijk uniform. Hoe professioneel zien zij er uit!
Het afrekenen daarentegen is een afknapper. Er is een lopende band bij de kassa, maar als die al werkt, wordt deze nauwelijks gebruikt. Ik schuif dan zelf maar mijn boodschappen naar voren, maar de meeste klanten doen dit niet en wachten met het uitpakken van hun boodschappen totdat de klant vóór hen klaar is met afrekenen en inpakken.
Het in plastic tasjes doen van je boodschappen (niemand neemt een eigen boodschappentas mee) hoef je overigens niet zelf te doen. Dit doen de inpakkers voor je. Zij brengen in ruil voor een fooi van 20 dollarcent je boodschappen zelfs naar je auto.
Maar is er even geen inpakker beschikbaar, dan blijven de boodschappen liggen tot hij weer terug is en zolang wordt er ook niet afgerekend met de volgende klant. Dat deze ook zelf zijn handen wel even zou kunnen laten wapperen, komt in het hoofd van de doorsnee supermarktklant maar zelden op. Toch lijkt niemand zich te storen aan de langer wordende rij wachtende klanten…
Sociologisch zou je het kunnen duiden dat het in de supermarkt winkelende cliënteel doorgaans tot de middenklasse behoort die het financieel wat ruimer heeft en wel erg standsbewust en verwend is.
Toen ik hier nog niet zolang woonde kon ik mijn ergernis en de neiging om er iets van te zeggen nauwelijks onderdrukken. Maar in dit land van “mañana” en “tranquilo” heb ik inmiddels wel geleerd niet te veel te stressen als de zaken niet lopen zoals je zou verwachten.
Uiteindelijk is het een cultuur die ons leert te relativeren en te genieten van het moment. En het menselijk contact is toch iets heel moois en het gebrek aan taakgerichtheid en efficiency moet je er maar op de koop toe bijnemen, denk ik maar.
Over Luc
In een vorig leven was ik lange tijd in België en Nederland werkzaam als klinisch maatschappelijk werker en coach en Ecuador werd geleidelijk een favoriete reis- en vakantiebestemming.
Aangetrokken door een andere cultuur, het gehele jaar door warme klimaat, de fascinerende gevarieerdheid van landschappen en bevolkingsgroepen en de vriendelijkheid en gastvrijheid van de bevolking, besloot ik in 2012 de stap te zetten en met mijn gezin naar (Guayaquil) Ecuador te emigreren.
Ik werk hier parttime als leraar Engels/Frans en freelance vertaler. In mijn columns en op mijn blog schrijf ik over mijn ervaringen, over thema ‘s met betrekking tot het leven en wonen in Ecuador en geïnspireerd door het leven in Ecuador meer specifiek over persoonlijke groei.
