Het jaar 2020 zal waarschijnlijk de geschiedenis ingaan als het jaar van de covid-19 pandemie. Dit is zeker voor Ecuador het geval. Ruim 8000 mensen overleden aan de gevolgen van de besmetting met dit virus wat qua procentuele sterftecijfers het land tot één van de hardst getroffen landen ter wereld maakt. De gevolgen zowel voor de staat, bedrijven als voor gezinnen zullen ernstig en langdurig zijn.
Inmiddels, bijna vier maanden nadat in mijn woonplaats Guayaquil de eerste covid-19 patiënt werd geregistreerd, worden in Ecuador, zoals in de meeste andere landen, de preventieve maatregelen geleidelijk versoepeld. Dit gebeurt op geleide van een gemeentelijk “verkeerslichtsysteem” waarbij rood staat voor volledige lockdown, geel voor het tot maximaal vijftig procent functioneren van bedrijven en openbaar vervoer en groen voor een maximum tot zeventig procent.
Hoewel in een aantal regio’s het aantal besmettingen nog niet afneemt is er op dit moment geen sprake meer van chaotische en tragische taferelen bij de ziekenhuizen. Onvoorbereid en onvoldoende toegerust konden deze in de beginperiode van de pandemie de toestroom van patiënten niet verwerken. De gezondheidszorg heeft de situatie nu echter behoorlijk onder controle.
De meeste gemeenten hebben inmiddels “geel” licht en waar het aantal besmetting verder afneemt wordt gesproken over het vanaf juli overgaan naar “groen”.
Ook het toerisme wordt geleidelijk gereactiveerd. Zo werden in juni de nationale luchthavens reeds heropend voor binnenlandse vluchten en vanaf 1 juli 2020 is internationaal luchtvaartverkeer weer toegelaten.
Beginnend bij de stranden die vanaf 1 juli 2020 weer geopend worden zullen binnen één tot twee maanden ook kampeerterreinen, parken, dierentuinen en musea heropenen. “Social distancing” en het verplicht dragen van mondmaskertjes blijven voorlopig wel verplicht.
Zolang het virus niet drastisch wordt teruggedrongen is de overheid nog terughoudend in het opheffen van de preventiemaatregelen. Het beleid is erop gericht een balans te vinden tussen optimale preventie en de noodzaak om de economische impact van deze gezondheidscrisis te beperken.
Dat de bevolking een zware tijd tegemoet gaat, valt niet te ontkennen. Voorspellingen over een negatieve groei dit jaar variëren van -9 tot -12 procent. Veel (meestal kleinere) bedrijven hebben de crisis niet overleefd en het aantal werklozen is ongekend hoog.
Crises bieden echter ook kansen hoe pijnlijk ze ook zijn. Ecuador is wereldleider voor wat betreft de export van bananen, tonijn en garnalen. De Ecuadoriaanse cacao behoort tot de beste ter wereld en Ecuadoriaanse rozen zijn zelfs in China en Rusland zeer gewild.
Desondanks kreeg de landbouw en het platteland in het algemeen nooit veel aandacht. De inkomsten uit de aardoliewinning zorgden vanaf 1970 voor economische groei (en schulden !) maar Ecuador is nu gedwongen de bakens te verzetten nu de aardolieprijzen gekelderd zijn en internationale kredietverleners op economische hervormingen aandringen.
De Verenigde Staten en Europa ondersteunen hun landbouwsector met miljoenen dollars. Als er tijdens de quarantaine iets duidelijk is geworden is het hoe belangrijk het platteland en de landbouw zijn voor de autonome voedselvoorziening. Deze is in Ecuador in de afgelopen maanden op geen enkel moment in het gedrang gekomen.
Nu Ecuador het platteland heeft “herontdekt” voorzie ik dat de ontwikkeling en de export van landbouwproducten prioriteit gaat krijgen. En in het kielzog daarvan het toerisme.
“Ecologisch toerisme” en “plattelandstoerisme” staan nog in de kinderschoenen. Vele nog nauwelijks bekende natuurgebieden met een zeldzame bio-diversiteit qua flora en fauna hebben echter een groot toeristisch potentieel. En het lokale toerisme wil niets liever dan
toeristen actief met de traditionele cultuur te laten kennis maken.
Afgaande op recente berichten van het Ministerie van Toerisme en de provinciale overheden verwacht ik dat dit toeristisch aanbod na deze pandemie een belangrijke impuls kan krijgen.
Zoals de Fransen het zo mooi zeggen: “Reculer pour mieux sauter”: eerst een paar stappen terug om een grote sprong te maken!
Over Luc
In een vorig leven was ik lange tijd in België en Nederland werkzaam als klinisch maatschappelijk werker en coach en Ecuador werd geleidelijk een favoriete reis- en vakantiebestemming.
Aangetrokken door een andere cultuur, het gehele jaar door warme klimaat, de fascinerende gevarieerdheid van landschappen en bevolkingsgroepen en de vriendelijkheid en gastvrijheid van de bevolking, besloot ik in 2012 de stap te zetten en met mijn gezin naar (Guayaquil) Ecuador te emigreren.
Ik werk hier parttime als leraar Engels/Frans en freelance vertaler. In mijn columns en op mijn blog schrijf ik over mijn ervaringen, over thema ‘s met betrekking tot het leven en wonen in Ecuador en geïnspireerd door het leven in Ecuador meer specifiek over persoonlijke groei.
