In Guayaquil zijn het niet alleen de in vrolijke kleuren geschilderde huizen en de dampende ketels van de eetstalletjes die het straatbeeld bepalen.
Wie de blik naar boven richt, ziet in vele straten van de stad (maar ook op andere plaatsen in het land) de soms metersdikke kluwens van telefoon- en elektriciteitsleidingen boven het wegdek. Soms zijn de kabels als slangen rond de betonnen masten gekronkeld en hangen losse einden (!) op nauwelijks twee, drie meter hoogte.
Vroeger waren het vooral elektriciteitskabels maar - ook al lijkt het niet altijd zo - ook in Ecuador heeft de tijd niet stilgestaan en maakten een hele reeks ‘telecom’- en internetaanbieders hun opmars in de afgelopen jaren. En allemaal trokken ze hun eigen draadjes. Oude en niet meer gebruikte lijnen bleven vaak zitten zodat de bundels steeds groter werden.
De meeste inwoners maken zich niet druk over het kluwen van bovengrondse leidingen. Ook de vogeltjes hebben er geen problemen mee en maken er dankbaar gebruik van als ontmoetings- en verzamelplek. Met hun luidruchtig gekwetter brengen ze een node gemist stukje natuur in de stad. Vogelliefhebbers zullen regelmatig colibries, kanarievogels en zelfs bontgekleurde papegaaien herkennen als zij even komen verpozen op de lijnen.
Afgaande op de berichtgeving in de nieuwsmedia zijn er helaas ook regelmatig ongelukken te betreuren. Zo gebeurt het nog wel eens dat iemand in een dronken bui met gevaar voor eigen leven of ernstig letsel tegen een elektriciteitsmast plast waar toevallig een kabel onder spanning los hangt. Ook komt het voor dat schilders of dakdekkers met hun metalen ladders de draden raken en als gevolg daarvan geëlektrocuteerd worden. Maar dodelijke ongevallen gebeuren vooral in de arme buitenwijken waar regelmatig niet zo handige ‘doe het zelvers’ door middel van een zelf aangelegd lijntje ten koste van hun eigen leven proberen (gratis) elektriciteit af te tappen van het net.
Het Gemeentebestuur van Guayaquil is zich bewust van deze gevaren en ook van de visuele vervuiling die de kabels veroorzaken. In vele wijken zijn de leidingen inmiddels ondergronds (her)aangelegd en het plan is om met spoed ook de door het renovatieplan nog niet bereikte wijken aan te pakken. In een interview vorig jaar met een lokale krant noemde de (inmiddels ex-)burgemeester het probleem met de kabels een prioriteit : ‘spaghetti hoort op je bord en niet in de lucht’.
Ook zijn opvolgster is niet van plan de strijd tegen loshangende kabels op te geven. Zij liet weten: ‘De controle op de ruim 350.000 betonnen masten zal worden opgevoerd en bij overtredingen zullen rigoureuze sancties worden opgelegd, namelijk volgens artikel 57 van de Gemeentelijke verordening een boete van $492 verhoogd met de toepasselijke administratieve kosten’.
Dat het begraven van het kabelkluwen geen loze praatjes zijn, bewijzen de vele opgebroken straten in de afgelopen weken. Automobilisten maar ook voetgangers irriteren zich hier dagelijks aan.
De vooruitgang eist echter nu eenmaal zijn tol en in een land met een traditionele ‘mañana’-cultuur is het initiatief van dit Gemeentebestuur een voorbeeld van efficiënte planning en voortvarendheid.
Ik zal de vogeltjes echter wel een beetje missen...
Over Luc
In een vorig leven was ik lange tijd in België en Nederland werkzaam als klinisch maatschappelijk werker en coach en Ecuador werd geleidelijk een favoriete reis- en vakantiebestemming.
Aangetrokken door een andere cultuur, het gehele jaar door warme klimaat, de fascinerende gevarieerdheid van landschappen en bevolkingsgroepen en de vriendelijkheid en gastvrijheid van de bevolking, besloot ik in 2012 de stap te zetten en met mijn gezin naar (Guayaquil) Ecuador te emigreren.
Ik werkte hier parttime als leraar Engels/Frans en freelance vertaler, maar ben inmiddels met pensioen. In mijn columns en op mijn blog schrijf ik over mijn ervaringen, over thema ‘s met betrekking tot het leven en wonen in Ecuador en geïnspireerd door het leven in Ecuador meer specifiek over persoonlijke groei.
