Tussen de vijf- en vijftienduizend strijders verbergen zich in de jungle van zuidoost Colombia. Al meer dan veertig jaar strijdt de rebellenbeweging FARC tegen de Colombiaanse regering.
Ooit vocht de FARC voor grootse idealen, maar inmiddels lijken de principes van de guerrillastrijders nog slechts schimmen uit het verleden.
De FARC verdient zijn geld al jaren met drugshandel en ontvoeringen. Verschillende politici, politieagenten en militairen leven jarenlang in zware omstandigheden gevangen in de jungle. De FARC krijgt kritiek: hoe kan een idealistische groep strijders leven van de ellende van haar landgenoten?
Communisten
De FARC begon als gewapende tak van de Colombiaanse Communistische Partij. De wapens werden opgepakt omdat de regering begin jaren zestig met veel geweld invallen deed in communistische enclaves in Colombia.
De strijders begonnen vanuit de dichte jungle een guerrillaoorlog tegen de Colombiaanse regering, Amerika en grote multinationals. Hun doel: een betere verdeling van de welvaart en meer macht voor het volk.
Nobele idealen dus. Maar de slopende strijd duurt nu al meer dan veertig jaar. Soms had de FARC meer dan dertig procent van Colombia in handen, dan weer was de beweging bijna uitgeroeid. Steeds staken de junglestrijders de kop weer op.
Drugshandel
Gaandeweg de strijd lijkt er een karakteromslag plaatsgevonden te hebben. Niet langer zijn de marxistische idealen de drijfveer van de guerrilla's. Met de drugshandel en ontvoeringen wordt een slordige driehonderd miljoen euro per jaar verdiend. Zoveel dinero dringt het revolutionaire gedachtegoed naar de achtergrond. De FARC zou samen werken met drugskartels en training krijgen van geharde IRA-strijders.
Bovendien strijdt de FARC allang niet meer tegen een dictatoriale regering. De president van Colombia wordt democratisch gekozen, volgens de wil van het volk dus. Door de inmenging van de Verenigde Staten en grote multinationals is er veel ongelijkheid in Colombia, maar veel Colombianen vragen zich af hoe de FARC met al haar ontvoeringen bijdraagt aan een oplossing van dat probleem.
Nederlandse Tanja
De hele wereld kijkt mee als Íngrid Betancourt in 2008 na een gedurfde operatie wordt bevrijd uit de handen van de FARC. Ze was meer dan zes jaar gevangen gehouden door de FARC. Ze is het symbool geworden van de duizenden gegijzelden die nog in de Colombiaanse jungle verborgen worden gehouden. Tijdens grote protesten in Colombia en daarbuiten vragen miljoenen mensen om hun vrijlating.
Ook de Nederlandse Tanja Niemeijer, die meer dan tien jaar geleden lid werd van de FARC, twijfelde in haar dagboeken aan de motivatie van de guerrillaleiders. Ze hekelt de leiders, die whisky drinken en extra sigaretten krijgen. Ze is moe van de FARC, omdat ze niet meer weet waar ze nu eigenlijk voor vechten.
FARC moe
Het Colombiaanse volk lijkt ook moe van de FARC. Als bij een legeroffensief in september 2010 een belangrijke commandant van de FARC wordt gedood, schiet de populariteit van de president omhoog. Het Colombiaanse volk heeft genoeg van de bittere strijd vanuit de jungles, die allang niet meer bijdraagt aan een beter Colombia.
Maar de FARC overleeft al veertig jaar aanvallen van de regering. En ze hebben goede redenen om de strijd voort te zetten. Er is nog veel ongelijkheid in Colombia. Het lijkt er echter steeds meer op dat het belangrijkste motief allang niet meer zo nobel is: de keiharde dollars die de FARC met de strijd verdient.
